کد مطلب:33848 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:98

عارفان به ما آموخته اند كه سلوك راههای معنوی، به هدایت فردی راه دان نیازمند است. این هدایت و نظارت از وجوه مختلف مورد حاجت است، یكی از آن وجوه، اصل نشان دادن طریق است. وجه دوم، دفع راهزنان است. وجه سوم، تفسیر درست یافته های معنوی است. وجه چهارم، دفع ملال ها و دلتنگی ها و بیماری های دل است. وجه پنجم تسریع در حركت است و... این نتایج مهم و نیكو در سایه ی دستگیری و هدایت اولیاء خداوند دست می دهد. بنابراین یكی از پیامدهای ناگوار «به خود وانهادگی» همانا محرومیت از این مواهب معنوی است. لذا اگر كسی به امر سعادت و شقاوت خود اهمیت می دهد و پیمودن این راه را ارجمند می شمارد لاجرم باید از این چراغ های روشنایی بخش و هدایتگر بهره بجوید. انسان با مراقبه ی احوال درون می تواند منزلت خود را نزد خداوند دریابد و بفهمد كه آیا از جانب پروردگار به خود وانهاده شده است یا نه. مولوی برای شناخت اولیاء خدا و نیز برای شناختن خویش كه بر جاده صواب هستیم یا نه، ملاكهایی به دست می دهد، می گوید:

كار مردان روشنی و گرمیست
كار دونان حیله و بی شرمیست

(مثنوی، دفتر اول، بیت 330)

بس بكوشیدی ندیدی گرمیی
پس ز شید آورده ای بی شرمیی

(مثنوی، دفتر سوم، بیت 729)